Brukowanie dróg, ulic i placów kostką kamienną stanowi jedną z najstarszych metod wykonywania utwardzonych nawierzchni. Na przestrzeni lat ulegała ona znaczącym zmianom. Większe niż dawniej obciążenia ruchem drogowym, nowoczesne metody czyszczenia ulic i zwiększone wymagania inwestorów wymuszają na producentach i wykonawcach ciągłe poszukiwanie nowych rozwiązań w tej dziedzinie. Porównujemy tradycyjną, elastyczną metodę układania bruku do tych, które są stosowane obecnie.

W zależności od drogi czy placu oraz intensywności użytkowania (obciążenia użytkowe, czyszczenie mechaniczne) rozróżnić można dwie główne metody budowy nawierzchni: elastyczną (tradycyjną) i sztywną (związaną).

1. Metoda elastyczna

Przy tradycyjnej, elastycznej, metodzie układania nawierzchni brukowej, podłożem jest warstwa tłucznia, a spoiny pomiędzy brukiem wypełnia się piaskiem.

fot. Sopro | Między brukiem zaczęła wyrastać nieestetyczne mchy i trawy.

– Rozwój motoryzacji oraz wprowadzenie mechanicznego sposobu czyszczenia nawierzchni obnażyły wszystkie wady i niedoskonałości tego typu rozwiązania. Mechaniczne czyszczenie szczotką i wodą pod ciśnieniem doprowadzają do powstawania dużych ubytków spoin, a w konsekwencji do obluzowania, przemieszczania się, a nawet wypadania pojedynczych kostek – mówi Aleksandra Koziorowska, Product Manager marki SOPRO.

W konsekwencji wysokich obciążeń dochodzi z kolei do powstania niebezpiecznych przypadków wypiętrzeń i nierówności. Tradycyjna metoda układania, najczęściej na skutek zbyt słabej podbudowy oraz nietrwałości spoin, może prowadzić do powstawania zagrożeń dla użytkowników tak wykonanych dróg. Mchy i trawy wyrastające na powierzchni fugi dodatkowo obniżają estetykę okładziny. Konsekwencją stosowania metody elastycznej, szczególnie w obszarach drogowych, są zatem częste i kosztowne remonty.

2. Metoda sztywna

Stosując nowoczesną, tzw. sztywną metodę układania bruku do fug, podsypki i warstwy nośnej dodaje się materiały zawierające substancje wiążące. Przy podbudowie wykonanej z betonu, bruk układa się na zaprawie cementowej i fuguje materiałami wodoszczelnymi. W zależności od wymagań, metoda ta pozwala precyzyjnie dobrać produkty do określonych, przewidywanych obciążeń.

fot. Sopro | Rondo wykonane metodą sztywną, przy użyciu zaprawy do fugowania kostki brukowej Sopro PFM.

– Trwałe związanie nawierzchni brukowej z podłożem zapobiega wypiętrzeniom i przesunięciom okładziny. Jest też odporne na wysokie obciążenia użytkowe – tłumaczy ekspert SOPRO.

3. Metoda półsztywna

Rozwiązaniem pośrednim może być metoda „półsztywna”, będąca połączeniem niezwiązanej podbudowy ze sztywnym fugowaniem. Metoda ta, ze względu nasprężynującej podbudowy w stosunku do związanych fug pod wpływem obciążeń jest przeznaczona tylko do dróg i placów o niewielkim obciążeniu ruchem.

fot. Sopro | Trwałe połączenie bruku z podłożem zapobiega wypiętrzeniom i przesunięciom kostek brukowych.

– Współczesne wymagania wobec podbudowy i materiałów do spoinowania bruku są wysokie. Aby móc cieszyć się efektownym wyglądem nawierzchni z kostki brukowej, ważne jest zastosowanie odpowiednich materiałów do jej układania i fugowania. Muszą być one nie tylko estetyczne, ale i odporne na obciążenia mechaniczne, a na mostach i w kanałach odwadniających być nieprzepuszczalne dla wody – podsumowuje Aleksandra Koziorowska.

Galeria - budoskop.pl Porady | Okiem eksperta: metody układania bruku

Trwałe połączenie bruku z...

Rondo wykonane metodą...

Fuga z piasku, która uległa...

Między brukiem zaczęła...